Werken voor eten

Dit is dag 4 (incl. de woensdag van de afspraak bij Hulphond) van de nieuwe aanpak van Zelda. We hebben inmiddels een snack gevonden die Zelda héél erg lekker vindt: haringkoekjes van Boxby. Ze is niet bij ons weg te slaan als ze deze koekjes ruikt. Wij vinden de geur overigens wat minder fijn, maar de snack is wel suikervrij.
Dat geldt ook voor de gedroogde kipvleugels en de diverse andere artikelen uit het assortiment van Proline. Nadat ik ooit ontdekte dat het hoofdbestanddeel van een hondensnack uit suiker (!) bestond, let ik daar erg op. De tandjes moeten tenslotte een heel leven mee en het is  ook niet goed voor de slanke lijn.

De nieuwe aanpak lijkt nu al een verandering in het gedrag te geven. Zelda komt meestal heel enthousiast aanlopen als ze het commando 'hier' hoort. Een enkel keertje heeft ze nog steeds geen zin en dan gaan de brokjes die ze verdiend zou hebben, in de andere jaszak en later thuis weer bij de grote hoop. Niet werken is niet eten. Best wel moeilijk, want je weet dat ze soms honger moet hebben. Die honger is echter ook onze vriend, want daar werkt ze voor. De eerste 2 dagen werden we daarbij onaangenaam verrast door het feit dat Zelda alles op straat eetbaar lijkt te vinden, want ja, ze heeft duidelijk meer honger. Ze at alles, van gras tot vermolmde boomtakken en van kauwgom tot lijsterbessen. Ook paarden- en kattenpoep is weer interessant.
Dat snaaien is gelukkig inmiddels weer wat minder. Niet alleen omdat het niet fijn is als je hond overal wat opraapt en je het soms ook uit de bek moet halen, maar ook omdat niet alles was ze opeet even gezond voor haar is.
Als het heel moeilijk was om te komen, krijgt ze iets uit het zakje met extra lekker happen, zoals bv die haringkoekjes, kaas, leverworst, kip, maar ook geroosterd brood, want ook dat blijkt erg lekker. De keer daarop komt ze dan extra enthousiast aanlopen. We proberen daar ook veel afwisseling in te houden.

Ook hebben wijzelf inmiddels weer een ritme gevonden voor de meerdere kleinere porties en wandelingen verdeeld over de dag en het aantal keren dat we haar bij ons roepen.
Er blijken heel wat valkuilen te zijn, om er maar een paar te noemen:
- te vaak roepen en dan met te weinig brokjes of ander lekkers belonen, want de portie die je meeneemt moet verdeeld worden over het aantal keren dat je roept. Het moet een feestje zijn om te komen.
- de brokjes die ze niet verdient toch in de dagportie laten of er minder uit halen dan je eigenlijk voor haar klaar hield, zodat eventuele honger niet in overeenstemming is met de werklust
- het commando niet vragen op momenten dat het moeilijk is voor Zelda, geen risico dat Zelda brokjes verspeelt
het commando alleen vragen op momenten dat je weet dat ze zal luisteren zodat ze in elk geval haar eten binnen krijgt
- niks erbij of tussendoor geven als de weegschaal van de dierenarts of het blote oog laat zien dat ze afvalt
- belonen in overeenstemming met de geleverde prestatie, dus extra lekker/veel als je weet dat ze er moeite voor moest doen en beschaafd, maar toch feestelijk voor de andere keren.

Verder kwam ik op het spoor van recepten voor hondenkoekjes en kon ik de verleiding niet weerstaan. Vanmorgen heb ik dus mijn eigen hondenkoekjes gebakken. Ik heb het recept ietwat aangepast en geen gebruik gemaakt van een vormpje om de koekjes uit te steken. Voor Zelda is de vorm niet belangrijk en ik ben nogal praktisch aangelegd. Ik heb het uitgerolde deeg dus gewoon in repen gesneden en daarna in blokjes. Snel klaar, want er blijft op deze manier ook geen restant over dat nogmaals uitgerold moet worden en weer uitgestoken.

voor

en na

Het zijn mooie lichte koekjes geworden met een 'byte'. En heel belangrijk: Zelda vindt ze lekker!