Feestje

Het 2e feestje was er dus al snel. Zus van manlief werd 65 en trakteerde ons op een heerlijk buffet met een geweldige afsluiting in de vorm van een toetjesbuffet. Het was erg gezellig en lekker druk en alle leeftijden waren vertegenwoordigd. Zelda heeft zich heel erg netjes gedragen en zelfs een poosje los gelegen.

Helaas geen foto's van haar gemaakt tijdens het feest: te druk met lekker eten en praten. Sorry!

Verjaardag

Gisteren de verjaardag van manlief gevierd. Het hele huis zat vol. Heel gezellig, maar Zelda vond het iets te veel. Ze heeft zich een tijd lang lekker op een rustig hoekje in de keuken teruggetrokken. Helaas hebben we door de drukte onvoldoende op de signalen van Zelda gelet. Gevolg: een flinke plas in de woonkamer onder de ogen van de verjaardagsvisite.
Gelukkig geen vloerbedekking, dus dat is snel opgeruimd. Snel nog even met haar naar buiten gegaan, de wandeling is er 's middags een beetje bij ingeschoten.

De jongste verjaardagsgast heeft een prachtige stoeptekening gemaakt voor het paadje naar onze voordeur. Compleet met Zelda's naam. Zo kan iedereen zien waar Zelda woont. Heel knap ook dat zij Zelda niet geaaid heeft, totdat wij zeiden dat dat mocht. Omdat zowel zij als Zelda toen heel rustig waren, kon dat knuffelmoment lekker lang duren. Beiden tevreden dus. En mama maar toekijken omdat zij eigenlijk ook wel graag wilde aaien.

Op naar het volgende feestje.....

Omheind losloopgebied

Zelda is een hondje wat zichzelf erg goed kan vermaken en behoorlijk onafhankelijk is. Dat maakt het lastig om haar aandacht te trekken op het moment dat zij iets interessants ontdekt. En een hulphond in wording, moet natuurlijk altijd aandacht voor zijn baasje hebben. Omdat we pas een paar weken met haar optrekken is de vertrouwensband natuurlijk ook nog niet optimaal. We waren dan ook heel blij een flink omheind losloopgebied aan te treffen, met een stuk ruig gras en ook een klein bosje waarin we ons kunnen verstoppen als Zelda niet op commando komt. Zij kan het terrein niet af en dat maakt het voor ons een stuk makkelijker om rustig af te wachten wanneer het onze 'prinses' behaagt ons weer op te zoeken. Tijdens ons eerste bezoek gisteren bleek dat verstoppen niet echt nodig. We hadden wel extra lekkere beloningen meegenomen. Omdat ze losliep hebben we haar ook wat laten spelen met andere loslopende honden op het terrein. Aan de lijn mag dat niet!

Houdini

We hebben een echte Houdini in huis. Zelda is heel erg graag buiten en kan er ontzettend van genieten om lekker in het gras te rollen. Om de achterdeur open te kunnen zetten hebben we er een los rekje ingezet. Ze probeert van alles om dat rekje te verwijderen. Het is al een paar keer gelukt om het opzij te schuiven en dus staat er nu ook nog een stoel voor.
Ze geeft echter niet op en haalt alles uit de kast om toch iets te verzinnen waardoor ze naar buiten kan. Je ziet haar denken! Hoewel dit natuurlijk niet de bedoeling is, kon ik het niet nalaten even wat foto's  te maken. Wel met een draadloze afstandsbediening en een, van tevoren opgesteld, fototoestel op statief. Zelda mag niet het idee krijgen dat ik dit goedkeur.
Misschien wordt het tijd voor een echt traphekje. Of zou ze binnenkort verzinnen dat ze er ook overheen kan springen?

Buiten

We wonen ideaal als het om hulphondjes in wording gaat: als we rechtsaf de voordeur uitlopen, wonen we 10 minuutjes lopen van een winkelcentrumpje, met o.a. supermarkt, delicatessenwinkel, bloemenzaak, boekenwinkel, drogist, speelgoedwinkel, kapper en, niet onbelangrijk volgens Zelda, een dierenwinkel. Rechtsaf staan we in 5 minuten in het buitengebied, waar honden ook los mogen lopen. Dit bestaat uit een aantal ge-asfalteerde weggetjes, maar ook uit weiland, akkers, bos en, niet te vergeten, slootjes! Heerlijk wandelen dus, zo dicht bij huis.

Muziek

Manlief traint kilometers voor de 4daagse van Nijmegen. Soms halen we hem op na afloop van een wandeling. Deze keer zat er een heus muziekkorps bij het eindpunt. Erg gezellig voor mij tijdens het wachten tot onze sportieveling terug is. Zelda had veel meer aandacht voor haar baasje en was dolenthousiast toen ze hem zag.

Auto

Zelda gaat graag mee in de auto. Toen ze klein was zat ze in de bench in de kofferruimte. Bij ons zit ze in een tuigje op de achterbank. Wij hebben niet zo'n hele grote kofferbak en meestal nemen we van alles mee. Omdat het ook wel handig is om soms andere mensen op de achterbank mee te kunnen nemen, leren we Zelda ook dat ze voorin tussen de benen van de bijrijder moet gaan zitten. Kont onder het dashboard en staart binnenboord. Op dit moment kan ze daar ook nog lekker liggen op de vloer. Als ze groter wordt zal dat niet meer zo makkelijk zijn.

Kantoor

Zelda is vandaag voor het eerst met mij mee naar kantoor geweest.

Hele rugzak vol spullen mee, van waterbak tot voer, van kleedje tot speeltje en natuurlijk wat extra lekkere beloningen.

Lift, toegangspoortjes en zelfs de draaideur nam ze met het grootste gemak.

Ik was erg vroeg en kon haar dus nog even rond laten snuffelen in onze kantoortuin.

Daarna had ze al snel haar draai gevonden en heeft ze heel veel geslapen.

Zou de rust op de werkvloer daaraan een steentje hebben bijgedragen?

Zo af en toe nam ze wel wat veel plaats in, dat moet nog wat beter....

Moelijk voor de collega's, want ze is nog zo lekker knuffelbaar en ze mogen er niet aankomen. Maar ze hebben er zich allemaal aan gehouden! Petje af! Ik ben blij dat ik wel mag knuffelen! Veel mensen moeten wel lachen om de 'L' op haar rug.

Heerlijk dat Zelda op commando haar behoefte doet. Bij de parkeerruimte zijn hier en daar verhoogde groenvoorzieningen. Zodra ze daarin staat en het bekende commando hoort, gaat ze keurig zitten om te plassen.

In de lunchpauze met mijn directe collega's naar een park in aanleg in de buurt geweest.

Kon ze toch even lekker uitwaaien.

Vogeltje

Vanmiddag vloog er een jong musje tegen het raam. Hij bleef wat versuft liggen. Ik heb hem daarom opgeraapt en Zelda even laten kijken en snuffelen. Dat deed ze heel rustig. Ik kon zelfs een foto maken!

Wij hebben zelf ook een vogel, een rosella parkiet, maar die is niet handtam. De kooi heeft al op de grond gestaan met Zelda ernaast. Misschien was ze daarom zo lief.

Het musje is na het fotomoment op een beschutte plek in de tuin gezet om even bij te komen.

Harley-dag

Er waren heel wat prachtige Harleys te zien op de Harley-dag in een naburig dorp. Zelda vond alles prima, het luchtkussen, de harde muziek en de motoren die af en toe gestart werden. En de stoere bikers keken met een brede glimlach naar ons 'maatje'.

Gelukkig hadden we haar wel haar hesje aangedaan. Veel mensen weten dan al dat het niet de bedoeling is haar te aaien en knopen vaak even een praatje aan.

Koeien

Zelda heeft,  voordat ze bij ons kwam, als een echt Arnhems meisje in de binnenstad van Arnhem gewoond.
Tijd dus om haar eens kennis te laten maken met het 'landleven' . Vanmorgen dus langs een wei gelopen waar wat jongvee staat dat (nog) niet bang is voor honden en vaak nieuwsgierig komt aanlopen als er iets beweegt bij het hek.

Zelda beweegt graag en trekt dus al snel de aandacht. Er komen zomaar 3 koetjes kijken, likken en snuffelen. Hoewel Zelda in eerste instantie wat bang is, wordt ze al snel goede maatjes met de koeien en staan ze neus aan neus.
Gelukkig blijft ze daarbij erg rustig en kan ik wat leuke foto's maken met zo'n handige smartphone. Toch wel fijn dat je zo'n ding bijna altijd bij je hebt.

Bezoek

Vanmiddag bezoek gehad van een kleutertje dat heel erg panisch is voor honden.

Moeilijk, want je wilt het voor het kind niet nog erger maken, maar aan de andere kant mag je er ook niet in meegaan en het nog meer lading geven. Zelda dus in de bench gezet en verder aan beiden even geen aandacht geschonken.

Toen de grootste angst van kleuter wat afnam, zijn we samen met mama wat gaan knutselen. Kleuter werd net weer wat meer ontspannen toen Zelda besloot te blaffen. Dat was iets te veel van het goede en de paniek sloeg weer even toe. Gelukkig was het knutselen veel leuker en hadden we uiteindelijk een erg gezellige middag.

Ontbijten bij Ikea

Vandaag zijn we voor het eerst met Zelda gaan ontbijten bij Ikea.

Met een ontbijtje voor 1 euro per persoon is dat een goedkope 'restaurant training'.
We zullen dat in de toekomst dan ook zeker nog vaker doen.
Tijdens zo'n restaurant bezoek moet Zelda netjes blijven liggen, bij voorkeur onder de tafel, zodat andere mensen daar geen last van hebben. Natuurlijk mag er ook niet gebedeld worden om eten. Zelda heeft het prima gedaan.

Omdat Ikea aan het verbouwen is, moet  je op een speciale parkeerplaats parkeren.

Vanaf hier vertrekt een bus naar Ikea. Het is maar een klein stukje, maar toch wel een leuk extra oefeningetje, want ook in de bus moet Zelda rustig blijven en liefst tussen onze benen gaan zitten of liggen.

Bij Ikea zijn hulp- of geleidehonden, ook als ze nog in opleiding zijn, altijd welkom en het is een erg fijne winkel om met een hulphonden pup doorheen te lopen.

Het is er vaak stervens druk, er lopen heel veel kleine en grotere kinderen, die honden wel of juist helemaal niet leuk vinden. Ook volwassenen willen vaak graag aaien omdat pups in het algemeen, en Zelda in het bijzonder (wie vindt zijn eigen hond/kind nou niet de mooiste van de hele wereld!), er zo schattig uitziet. Zelfs al weten ze van reclames, of zelfs uit de praktijk, dat dat eigenlijk niet gewenst is.
Ook hier moeten honden aan wennen en leren dat ze niet zomaar mogen reageren als ze aan het werk zijn op aandacht van anderen. Zinvol dus en vaak een uitdaging om met enige regelmaat drukkere plaatsen op te zoeken. 

Nadeel van zo'n grote winkel en zo'n jonge pup is dat je soms in stevig marstempo het pand moet verlaten omdat de nood hoog is en we niet willen dat er binnen geplast (of erger....) wordt.
De koeienhuiden en schapenvachten als vloerkleedjes zijn altijd al extra interessant, maar worden feilloos opgemerkt op zo'n moment.

Water

Bij het ophalen van Zelda hoorden we van de pupinstructrice dat Zelda het soms erg moeilijk vindt om goed te luisteren en om die reden eigenlijk nauwelijks zonder lijn heeft gewandeld. En dat Zelda erg van water houdt, wat heel vaak het geval is bij Golden Retrievers.

Omdat een hond onder alle omstandigheden naar zijn (toekomstige) baasje moet luisteren is het belangrijk dat hij dat ook doet als er geen 'touwtje aan vast zit om aan te trekken'. Om die reden heeft Zelda een heel lange lijn meegekregen. De gedachte daarachter is dat je haar dan wel los laat lopen maar op het touw kunt gaan staan als ze te ver weg loopt.

Natuurlijk laten wij Zelda niet direct loslopen en hebben we eerst flink geoefend met commando's in huis en tuin en heel veel lekkere hapjes. Dat ging boven verwachting goed. Dus hebben we donderdag voor het eerst geprobeerd Zelda op een rustig stukje los te laten lopen. Natuurlijk ook met veel lekkere beloningen. Zelda bleek een modelhond.

Op vrijdagmorgen rond 6:00 uur, op ons ochtendwandelingetje in kantoorkleren, werd Zelda op datzelfde rustige stuk dus weer even losgelaten. Jammer genoeg liep zij nu even een maisveld in en kwam niet direct terug toen ik riep. Dus besloot ik me even te verstoppen om te kijken of ze dan naar me op zoek ging. Helaas bleek op het maisveld een kieviet ouderpaar aanwezig te zijn, dat Zelda als een bedreiging voor hun kroost beschouwde en daarom besloot enkele luchtaanvallen uit te voeren.
Zelda vond het vooral leuke speelkameraadjes en was ondanks haar lange touw al snel buiten bereik in het hobbelige veld. Toen de vogels mij zagen gingen ze zelfs nog verder het veld op en lokten Zelda dus onbedoeld mee. Toch  maar rustig er achteraan gegaan in de hoop dat er een goede afrastering was aan het eind van het veld. Helaas bleek de veldscheiding te bestaan uit een zeer modderige sloot met hoge walkanten.

Ik vermoed dat Zelda niet met opzet die sloot in is gesprongen, maar er tijdens de achtervolging bij toeval in is gegleden. Het resultaat blijft gelijk: ze genoot met volle teugen en rende op en neer in het smerige water terwijl ik op de walkant zo rustig mogelijk probeerde te blijven om  de hond niet nog enthousiaster te maken. De sloot was zo diep dat het lange touw ook niet meer hielp, dus manlief uit bed gebeld met het verzoek om in oude kleren en met lange stok met haak hulp te komen bieden om Zelda uit de sloot te vissen.
Ondanks zijn wereldrecord "snel aankleden" was Zelda, voordat hij ter plaatse was, inmiddels moegespeeld en bereid te luisteren. Ze is me naar een lager stuk in de slootkant gevolgd en kon daar op eigen kracht weer omhoog. In plaats van een blonde hond, ging er een zwarte mee naar huis, die ook heerlijk afgaf. Thuis hebben manlief en ik Zelda gezamenlijk onder de tuinslang gezet. Over dit (toch warme) water was ze duidelijk minder enthousiast, maar het bruine water droop er aan alle kanten vanaf en ze is weer blond.

Daarna snel mijn vuile kleren voor schone verwisseld en naar kantoor gegaan.
Bij thuiskomst 's avonds blijkt Zelda er heel zachte haartjes aan te hebben overgehouden. Lekker!

Even voorstellen

Even voorstellen:
Zelda is een 6 maanden jonge pup van Hulphond Nederland (www.hulphond.nl).
2 dagen geleden is Zelda ons leven binnengerold omdat haar vorige gezin de zorg voor haar niet meer aankon.
Volgens de pupinstructrice van Hulphond Nederland is Zelda een slim meisje met een behoorlijk eigen willetje, dat mensen handig naar haar hand weet te zetten, met haar lieve snoetje en mooie oogjes. Normaal gesproken worden pups als ze ongeveer 8 weken zijn een jaar lang in hun puppy gastgezin geplaatst.

Helaas kon het oorspronkelijke puppy gastgezin de zorg voor Zelda niet meer aan, ondanks de extra hulp die Hulphond Nederland heeft gegeven bij het opvoeden. Er moest dus een nieuw puppy gastgezin gezocht worden. Omdat wij inmiddels weer op de wachtlijst stonden voor een nieuw pupje heeft Hulphond ons gevraagd of wij dit pupje verder willen opvoeden.
Uit alles blijkt dat het oorspronkelijke puppy gastgezin met veel enthousiasme is begonnen aan de opvoeding en daar ook veel tijd in heeft gestoken.
Zelda blijkt een prima basis opvoeding te hebben om mee te starten en maakt makkelijk contact.
We hebben naast de standaard ‘uitrusting’ die hoort bij een pup van Hulphond Nederland, ook allerlei dingetjes meegekregen die het vorige gezin voor haar heeft aangeschaft, zoals matje, speeltjes en lekkere hapjes.
Het is dan ook vooral voor het gezin in kwestie erg jammer dat ze toch hebben moeten besluiten om, vooral ook in het belang van het hondje, de zorg voor Zelda aan anderen over te laten.

Een puppy-gastgezin steekt veel tijd en energie in de opvoeding van de pup om er een sociale, zelfverzekerde hond van te maken.
Een hond die zich overal gemakkelijk thuisvoelt en een echt maatje wordt voor zijn baasje.
De zorg voor een jonge pup, vooral als het een slimmerd betreft, wordt nog wel eens onderschat.
Zelda is de tweede pup die we gaan opvoeden. Onze vorige (eerste) pup was ook een slimme rakker met een eigen willetje. Ik weet niet of dit heeft meegespeeld bij het selecteren van het gezin waar Zelda opgevangen zou kunnen worden.

De eerste dagen zijn ons redelijk gemakkelijk afgegaan. We hebben duidelijk wat geleerd van onze eerste pup. Toen hebben wij bijvoorbeeld de krant opgezegd omdat we aan lezen niet meer toekwamen. We hebben na onze eerste pup ook bewust een pauze ingelast om ons huis eens goed op te ruimen.
Maar we hebben in de 5 maanden dat wij zelf geen hond hadden wel regelmatig logeerhonden over de vloer gehad...voor de gezelligheid.
We weten inmiddels uit ervaring dat er dingen blijven liggen omdat je met de hond wilt trainen, wandelen, knuffelen en ga zo maar door.
Gelukkig kregen (en krijgen!) we geweldige ondersteuning van Hulphond Nederland.
Daardoor zijn we voor veel valkuilen behoed en werd er met ons meegedacht als er toch iets niet zo goed ging.
Voor ons was (en is) het een voordeel dat zo'n pup overal mee naar toe mag (en moet, want jong geleerd is oud gedaan).
We zijn gewend geraakt aan een ander dagritme omdat de hond ook aandacht nodig heeft. Als gezin, bestaande uit 2 volwassenen met een baan, was er niet zoveel structuur voor de komst van onze eerste pup. Dat is wel veranderd, al vinden wij het nog steeds een uitkomst dat een pup in opleiding overal mee naar toe mag.
Ook familie, vrienden en kennissen hebben hun deur ver opengezet  en helpen zo mee om een goede basis te creeren zodat het pupje ook wordt toegelaten voor de vervolgopleiding van een hulphond. Een eigen hond zou niet of minder vanzelfsprekend mee op bezoek mogen. Zonder deze ondersteunende achterban is het opvoeden van een pup van Hulphond Nederland heel wat lastiger.

We hebben er eigenlijk maar een uurtje over hoeven denken of we dit pupje wilden opnemen.
Je mist natuurlijk de echte 'baby'tijd, het hele zachte buikje, maar ook de nachtelijke plasmomenten van de eerste weken.
Je mist de puppytandjes en de gaten in je t-shirt omdat die tandjes toch wel heel erg scherp zijn.
Je mist het niet zo stabiele loopje, de ontdekkingstochten en de verbazing over al het nieuwe.
Maar er blijven genoeg leuke dingen over. In een periode van 4 maanden heeft zo'n hondje nog lang niet alles meegemaakt. Er blijft dus genoeg te ontdekken.
En natuurlijk gun je zo'n 'kleuter'hondje ook een stabiel leven en een nieuwe kans om een goede hulphond te worden.
We hebben nog dezelfde avond zo’n 200 km gereden om dit hondje, ongezien, op te halen op haar tijdelijke opvangadres en thuis te brengen. We houden wel van een uitdaging.

Natuurlijk zien wij dingetjes die wat aandacht nodig hebben. Maar dat is het geval bij alle jonge hondjes. Zelda blijkt een ongelooflijk scherp oog te hebben voor rondwaaiende blaadjes en vergeet dan alles om haar heen. Dat kan natuurlijk gevaarlijke situaties opleveren op straat.
Stokjes zijn ook leuk, maar ik heb de indruk dat ze die vooral oppakt omdat ze denkt dat er een beloning aankomt als ze ze weer loslaat.
Dus gaan we nu opeens harder lopen of kiezen een andere richting in de hoop dat ze verrast wordt door de actie en daardoor het stokje laat vallen zonder dat er een gesproken woord aan te pas komt. Ook vindt ze allerlei insecten in en om huis. We hebben nu dus zomaar een vliegenvanger, maar het is natuurlijk wel iets wat ze moet afleren.
Luisteren is soms moeilijk, maar ze is nog jong, dus met veel geduld komt dat wel goed.
Nu we haar een paar dagen kennen, hebben we er alle vertrouwen in dat zij, met geduld en consequent optreden later als echte hulphond ingezet kan worden.

Ongetwijfeld zullen ook wij ons weer af en toe op ons hoofd krabben en denken ‘waar zijn we aan begonnen’, maar dat hoort erbij en dat maakt het ook interessant. Het helpt dat we het hele traject al eens gedaan hebben. We merken dat we er ook zelf door veranderd zijn en dat we eerder door hebben wat onze kleine huisgenoot van plan is. at we relaxter met haar nukken kunnen omgaan en beter kunnen relativeren. Honden zijn uiteindelijk geen  geen robotjes en dat maakt de interactie tussen mens en dier ook zo leuk. We weten dat er een moment komt dat je niet elke 5 minuten op moet staan om de hond, stilzwijgend, weer bewust te maken van zijn plaats in het gezin, Dat de banken uiteindelijk van hun (tijdelijke) blokkades kunnen worden ontdaan, omdat hondlief zich er niet meer op nestelt en dat matjes gewoon op hun plaats blijven liggen.

Wij gaan ervoor en hopen met Zelda een fijne tijd tegemoet te gaan, waarin we veel van elkaar leren.