Dubbel

Gisteren hebben we gehoord dat er naar alle waarschijnlijkheid een erg leuk gezin gevonden is voor Zelda. Ze kan mee in het traject voor kinderen met verschillende soorten stoornissen. Toch soort van hulphond en gezin met twee kinderen 8 & 10 jaar…
Maandag gaan we kennismaken en gaat Zelda als alles goed gaat ook meteen mee.
Het voelt erg dubbel, want hoewel het onze eigen keuze is om afscheid te nemen van Zelda, liggen gevoel en verstand behoorlijk overhoop. Dat hoort bij het afscheid nemen van een hond die ons erg dierbaar is geworden.

We denken dat Zelda een beter leven krijgt als ze niet bij ons verder leeft. Wij zijn nogal uithuizig, door werk en familie en vrienden die vrijwel allemaal in een ander deel van Nederland wonen.
Zelda is niet meer bij iedereen welkom als ze geen hulphond in opleiding meer is en ze kan ook niet meer mee naar het werk. Zelfs een hele week thuis werken als manlief in het buitenland is, wordt moeilijk. In de praktijk zijn we dan vaak te lang van huis en dat willen we een hond niet aandoen. Het is mede ook de reden dat we voor deze manier van een hond opvoeden hebben gekozen. Een hulphond in opleiding moet met zoveel mogelijk dingen en plaatsen kennismaken en dat is erg goed te combineren met ons leven. Het is ook fijn om op deze manier wat vrijwilligerswerk te kunnen doen. En we vinden het geweldig als een hond een positieve bijdrage kan leveren zodat iemand zelfstandiger kan leven.

Hoewel Zelda heel veel goede eigenschappen heeft, en het prima doet aan de lijn, is het weglopen een groot probleem. Zeker als ze ook nog zelf de benen neemt....

Wij gaan dit weekend nog even heerlijk genieten van 'ons meisje' en we hopen dat ze erg goed terecht komt. Maandag is vroeg genoeg voor tranen....